105 αναρτήσεις + 105 φωτογραφίες = 5 μήνες

Παρασκευή, 22 Ιανουαρίου

Εδώ και μία εβδομάδα προσπαθώ να φανταστώ τι θα μπορούσα να γράψω όταν έρθει η στιγμή να σταματήσω πια τις αναρτήσεις στο μπλογκ-μου. Πριν το ξεκινήσω, συνάντησα διάφορα αντίστοιχα μπλογκ, αλλά μου φαινόταν τόσο μελαγχολική η τελευταία ανάρτηση κάθε φορά, δηλαδή; μετά; τι;

Από την Πέμπτη, άφησα το δωμάτιο 729 που με φιλοξένησε τους τελευταίους πέντε μήνες, μάζεψα όλα μου τα πράγματα και προετοιμάζομαι ψυχολογικά για τα δύο μεγάλα γεγονότα των προσεχών ημερών: την αναχώρησή μου από την όμορφη Λυόν και ταραμ-ταραμ η επιστροφή μου στα πάτρια εδάφη. Είχα συνέχεια δουλειές να κάνω και από τη μία χαιρόμουν που δεν είχα κενούς χρόνους για να στεναχωριέμαι αλλά από την άλλη είχα άπειρα νεύρα που αντί να διαθέτω το χρόνο μου όπως και σε όποιους ήθελα, έπρεπε να τρέχω σε τράπεζες και οργανισμούς. Σιτ.

Την Παρασκευή το βράδυ, γεμίσαμε ακόμη μερικές σελίδες από το καινούριο μου σημειωματάριο και είπαμε ότι δε λέμε αντίο, μόνο εις το επανειδείν. Αυτό, τίποτα άλλο_

last this day

τετάρτη, 20 ιανουαρίου.

με όλα αυτά, την παρουσίαση του προτζεκτ της λισαβόνας, την άφιξη της μαμάς και τις συζητήσεις για το ταξίδι στο γαλλικό νότο, δεν πρόλαβα καθόλου όλες αυτές τις μέρες να συνειδητοποιήσω ότι αστεία-αστεία δυο μέρες μου έμειναν ακόμη στη λυόν. Σήμερα, γυρνώντας σπίτι σκεφτόμουν ότι ευτυχώς που αυτή τη φορά κανείς δε περίμενε από εμένα να οργανώσω οδυνηρούς αποχαιρετισμούς, γιατί αν έπρεπε να το κάνω και αυτό, όχι, δε θατα κατάφερνα.

Σήμερα λοιπόν, πήγαμε στη σχολή κατά τις 8, παρουσιάσαμε, τσακ-μπαμ και αρχίσαμε να χαιρετιόμαστε, να χαιρετάω δηλαδή όσους δε θα έβλεπα το βράδυ, στο σπίτι της Σάρα και την Παρασκευή, στο σπίτι του Νταμιάνο. Τι παράξενο..

Έφαγα με τη μαμά και κατευθύνθηκα προς το Croix-Rousse, με μία τσάντα με πράσα και σπανάκια, αλεύρι και αυγά γιατί η υπόσχεση ήταν ότι θα κάνω pitakia για τους γάλλους αυτή τη φορά, η σάρα έφιαξε αλμυρές τάρτες, οι γάλλοι έφεραν τα κρασιά και ο νταμιάνο τις σαμπάνιες. Η απορία μου η μεγάλη είναι πώς θα νιώσουν όταν έρθουν στην Ελλάδα και δοκιμάσουν πραγματικά πιτάκια...

Μαγειρέψαμε λοιπόν, φάγαμε, ήπιαμε και δώσαμε ραντεβού την άνοιξη, στα ίδια μέρη.. Λίγο μετά τις 2, γυρνούσα σπίτι, ξεφυλλίζοντας ένα καινούριο τετράδιο, στις πρώτες σελίδες του οποίου καθένας από τους γαλλικούς μου φίλους είχε γράψει κατι-τι. Η Σάρα, κλείνοντας την πόρτα, είπε ότι αρκετά στεναχωρήθηκα σήμερα και να μη στεναχωρηθώ άλλο.. θα βάλω τα δυνατά μου αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα!

charrette VS lyon 0-1

Η λέξη charrette είναι από τις λέξεις που άρχισα να ακούω σχεδόν από τη πρώτη μου εβδομάδα στη λυόν. Το νόημά της ήταν πολύ σαφές από τα συμφραζόμενα αλλά μόλις την παρασκευή που πέρασε έμαθα την προέλευσή της, με εξαιρετικές λεπτομέρειες από τον Guillame. Το ακόμη πιο ενδιαφέρον με τη λέξη charette είναι ότι λέξη αντίστοιχή της στα ελληνικά δεν υπάρχει (ωπ!) γιατί όπως φρόντισε ο guillame φρόντισε να μου εξηγήσει, την εποχή που οι γάλλοι κυκλοφορούσαν με άμαξες, εμεις ζούσαμε στα βουνά.. ή είχαμε αυτοκίνητα! άμαξες πάντως, δεν είχαμε. Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό.

Το πρόγραμμα αυτής της εβδομάδας είναι πολύ συγκεκριμένο και παρεκκλίσεις δε σηκώνει. Κυριακή θα έπρεπε να δουλέψω για την παράδοση του εργαστηρίου μου τη Τετάρτη. Δευτέρα έρχεται η μαμά, Τρίτη τελειώνω με την παρουσίαση, Τετάρτη παρουσιάζω και μετά πάω σερί στη Σάρα για να μαγειρέψουμε σπανακοπιτάκια για τις γαλλίδες φίλες μας, Πέμπτη μαζεύω όλα τα πράγματα και αφήνω το δωμάτιο. Ουφ. Και είναι Τρίτη σήμερα, 19 Ιανουαρίου. Οι ώρες περνάνε πολύ γρήγορα, είδικά αφού έφτασε η μαμά. Χθες, κάναμε μία βόλτα στη Λυόν, της έδειξα τα ποτάμια, την παλιά Λυόν, την Bellecour, μόνο που αυτή τη φορά είναι κάπως διαφορετικό. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να ορίσω το πώς, είναι όμως πολύ διαφορετικό.

charrette

The French word, "charrette" means "cart" and is often used to describe the final, intense work effort expended by art and architecture students to meet a project deadline. This use of the term is said to originate from the École des Beaux Arts in Paris during the 19th century, where proctors circulated a cart, or “charrette”, to collect final drawings while students frantically put finishing touches on their work.

ultima settimana, allora!

Η Σάρα έχει οργανώσει τη τελευταία μου επίσημη εβδομάδα (γιατί εννοείται ότι θα επανέλθω ως επισκέπτης) στη Λυόν με εντυπωσιακή ακρίβεια. Σήμερα ήταν το τελευταίο cena στο σπίτι της Μαρτα και της Ρακέλε λοιπόν. Είχε θέμα no champagne, no party. Μαζεύτηκε η συνήθης παρέα ιταλών λοιπόν, ο καθένας έφερε από μία σαμπάνια και η ρακέλε με τη σάρα μαγείρεψαν.

Βγάζοντας τις τελευταίες φωτογραφίες γύρω από το πράσινο πουά τραπεζομάντηλο, έκανα μία πολύ γρήγορη αναδρομή στις Παρασκευές που πέρασα σε αυτή τη κουζίνα και μάλλον τη στιγμή που σκεφτόμουν τον τρόμο που με κυρίευσε την πρώτη φορά που βρέθηκα αντιμέτωπη με τη ταχύτητα με την οποία μιλάνε οι ιταλοί, κάνοντάς σε να νομίζεις ότι εσύ μάθαινες μία άλλη γλώσσα επί δύο χρόνια, χαμογελούσα πολύ, τόσο που ο πάολο με ρώτησε για ποιό λόγο γελάω μόνη μου. Η Σάρα με κοίταξε ανήσυχη, άρχισε; με ρώτησε. ποιό πράγμα; εκείνη τη στιγμή πετάχτηκε η άννα: allora quando parti, athina?? ho una settimana ancora.. απάντησα. ε, αυτό, είπε η σάρα. la melancholia de la ultima settimana! ha comminciato?

μμμ.. αρχισε!

χωρίς αναπνοή

Σάββατο, 16 Ιανουαρίου

Τις ημέρες τις απρόσμενης παραμονής μας στη Λισαβόνας, μία από τις κύριες σκέψεις που μου προκαλούσαν εκνευρισμό ήταν ότι την προτελευταία εβδομάδα αυτης της περιόδου της ζωής μου, την περνάω αναγκαστικά μακριά από τη Λυόν, σε κατάσταση διαρκούς εκνευρισμού. Τώρα συνειδητοποιώ ότι ίσως καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα γιατί με το τρόπο αυτό αναβλήθηκε λίγο η κατάσταση στην οποία ζω αυτή, την τελευταία εβδομάδα.

Από τότε που πάτησα το πόδι μου στη Λυόν, έχω συνέχεια ένα συναίσθημα ανησυχίας. Το έχω συνέχεια στο στομάχι μου, άλλοτε σαν μικρές πεταλουδίτσες, άλλοτε σαν τυφώνα, άλλοτε σαν βαριά μπάλα. Είναι αστείο τώρα από το σκέφτομαι αλλά έχω γίνει τόσο ευαίσθητη που δακρύζω με το παραμικρό: με σκηνές από ταινίες, με τραγούδια, έτσι, χωρίς λόγο, όλη την ώρα. Κάνω λίστες με όσα θέλω να κάνω πριν φύγω από τη Λυόν και προσπαθώ να περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με τους τοπικούς μου φίλους, δουλεύοντας παράλληλα για την τελική παράδοση του project της Λισαβόνας (αυτό μας έλειπε, μέσα στη γενική σύγχηση).

Από την άλλη, κάνω λίστες με όλα όσα θέλω να δω στην Αθήνα (και είναι τόσα πολλά!) αλλά κυρίως προσπαθώ να συνηθίσω την ιδέα της επιστροφής μου στη Θεσσαλονίκη, στους φίλους μου εκεί, στις συνήθειές μου εκεί. Προσπαθώ να εντάξω το άτομο στο οποίο έχω εξελιχθεί μετά από 5 μήνες μακριά τους, σε όσα δεδομένα έχω για τη ζωή τους σήμερα. 

Μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να αρχίσω να μαζεύω τα πράγματα από το δωμάτιο 729 το οποίο θα αφήσω επίσημα την Πέμπτη. Το αναβάλλω, μέχρι τη Τρίτη το βράδυ (τη Τετάρτη θα είμαι πολύ απασχολημένη).

5000 λέξεις και κάτι ψιλά (οι λεζάντες)

Πέμπτη, 14 Ιανουαρίου 2010

το ραντεβού μας ήταν στις 6:00, αλλά όλοι είμασταν στο λόμπυ του ξενοδοχείου μας από τις 5:45. Έχουμε μείνει 14 και συναποφασίζουμε αυτή τη φορά αποχαιρετώντας τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου να μη πούμε au revoir (εις το επανειδειν) όπως συνηθίζεται αλλά adieu (αντίο). Η διάθεσή μας είναι σαφώς καλύτερη από χθες αλλά δεν τολμάμε καν να φανταστούμε το ενδεχόμενο να μην είμαστε στη γενεύη το μεσημέρι.. Επιβιβαζόμαστε στα ταξί στις 6:10 χωρίς πολλά-πολλά

είμαστε ήδη δύο ώρες στην αίθουσα αναμονής όπου χθες περάσαμε 7 ώρες. η πτήση μας έχει καθυστερηση 20 λεπτά και ώρα επιβίβασης 8:40. Κοιτάμε τον πίνακα ανακοινώσεων κάθε 20 δευτερόλεπτα. Επιβιβαζόμαστε τελικά στις 9:20 και περιμένουμε στο αεροπλάνο για άλλα 40 λεπτά. Τελική απογείωση, 10:05. Φεύγοντας δεν κοιτάζω πίσω με φόβο ότι μπορεί αυτό που λένε περί υπόσχεσης επιστροφής να ισχύει. Συγγνώμη, Λισαβόνα. Σκέφτομαι ότι όταν αποφάσιζα να χρησιμοποιήσω τη λέξη περιπέτειες στο τίτλο του μπλογκ, δεν είχα αυτό ακριβώς στο μυαλό μου...

προσγειωθήκαμε στη χιονισμένη γενεύη στις 13:18, με μία ώρα καθυστέρηση δηλαδή. Αυτό μεταφράζεται με δύο τρόπους:
α. σαν-ψέματα-μου-φαίνεται-δεν-ειμαι-πια-στη-λισαβόνα
β. χασαμε τα δύο τρένα για λυόν και των 13:28 και των 13:58. Επόμενο τρένο στις 16:58. Άρα 3 ώρες αναμονής στη Γενεύη.
Έχω νεύρα, προσπαθώ να σκεφτώ αν ξέρω κανέναν που θα μπορούσε να μείνει πιο ψύχραιμος υπό αυτές τις συνθήκες, που θα διασκέδαζε ακόμη αυτή την κατάσταση. Ψάχνω μια σκεψη που να μην εχει σχεση με ολο αυτο. Δε βρισκω τίποτα. Επιπλέον, οι Ελβετοι δεν χρησιμοποιουν ευρώ. πρέπει να κάνω και συνάλλαγμα. Σιτ.

Κάθε λεπτό που περνάει είμαστε πιο κοντά στη Λυόν. Η Λουσία κοιμάται στον ώμο μου, οι υπόλοιποι του γκρουπ δοκιμάζουν σοκολάτες, οι κύριοι δίπλα μου συζητάνε για την οικονομία στην Ελλάδα. Θέλω να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου, να διώξω όλη την κακή ενέργεια γιατί είναι κρίμα να μου χαλάσει τη τελευταία μου εβδομάδα στη Λυόν. Προσπαθώ να τελειώσω τη σελίδα του βιβλίου μου αλλά συνέχεια καταλήγω να κοιτάζω έξω, όλα είναι άσπρα. Αυτό που με εκνευρίζει και με κάνει να γελάω παράλληλα είναι ότι δε θα πείσω τελικά κανένα για τη δραματικότητα όλης αυτής της ιστορίας. Όχι, δε διασκέδασα καθόλου. Οχι, δεν ειμαι γκρινιαρα, είμαι ρεαλιστρια.

Ω! Είμαστε στη Λυόν. Χαιρετηθήκαμε στο σταθμό του Part-Dieu και κατευθυνθήκαμε προς τα σπίτια μας. Μπήκα στο δωμάτιο και νομίζω ότι είμαι στο χώρο που αυτή τη στιγμή θα ήθελα πιο πολύ να είμαι. Έβαλα μία σούπα να ζεσταθεί και άδειασα τις τσέπες μου: χαρτομάντηλα από τη Λισαβόνα, τσίχλες από Παρίσι, εισητήρια μετρό από τη Μαδρίτη, Φράγκα από τη Γενεύη, εισητήριο τρένου TGV για Λυόν. Κοιτάζω τις φωτογραφίες των τελευταίων 22 ημερών και αποφασίζω ότι με αφήνω σήμερα να γκρινιάξω όσο θέλω. Για σήμερα μόνο.